Οδικώς Βελιγράδι - Βιέννη

Ξεκινήσαμε από το Βελιγράδι την Πέμπτη 30 Ιουνίου το πρωί περίπου στις 9 με προορισμό τη Βιέννη μέσω Ουγγαρίας. Αφήσαμε το κέντρο της πόλης και τον Α3 που πάει προς Κροατία και ξαναμπήκαμε στον Α1 κάνοντας την πρώτη στάση της ημέρας στο ΣΕΑ της Batajnica για ανεφοδιασμό, τον τρίτο του ταξιδιού μας αν υπολογίσουμε και τον αρχικό στο Μαρούσι και τα απαραίτητα για τον δρόμο. 

Πλέον κινούμαστε προς Νόβι Σαντ και περίπου παράλληλα με τον Δούναβη. Το τοπίο έχει γίνει πιο ήπιο, δεν υπάρχουν βουνά παρά μόνο πεδιάδες και λόφοι, αλλά γενικά διαδρομή ξεκούραστη για τον μάτι και τον οδηγό φυσικά! Η κίνηση μέτρια, με πολλά φορτηγά στη διαδρομή. 

Στις 12 το μεσημέρι φτάσαμε στο Horgos, στα σύνορα με την Ουγγαρία. Στο ενδιάμεσο υπάρχουν διόδια από το Βελιγράδι με κόστος περίπου 7 ευρώ και πάντα με πληρωμή στην έξοδο. Προσπεράσαμε μια τεράστια ουρά από φορτηγά, που μπορείτε να δείτε και στο σχετικό βίντεο και φτάσαμε στον έλεγχο των Σέρβων, ο οποίος είναι καθαρά τυπικός και ζήτησαν μόνο ταυτότητες. 

Στην πλευρά της Ουγγαρίας, στο Röszke όπως ονομάζετε ο συνοριακός σταθμός, τα πράγματα είναι αυστηρότερα, καθώς στην ουσία είναι πύλη εισόδου στην ΕΕ και σε κάποιες περιπτώσεις ελέγχουν και πορτμπαγκάζ, αλλά ευτυχώς δεν είχε πολύ κίνηση και η συνολική καθυστέρηση ήταν μισή ώρα. 

Στις 12:30 λοιπόν πατούσαμε Ουγγαρία και πρώτο μέλημα η αγορά βινιέτας, αφού η χώρα δεν έχει διόδια. Σταματήσαμε στο πάρκινγκ που υπάρχει μετά τον έλεγχο, όπου με τεράστια γράμματα βλέπεις πως πουλάνε βινιέτες και έχουν και ανταλλακτήρια συναλλάγματος, αλλά εκεί δεν δέχονται ευρώ, αλλά μόνο πληρωμή σε φιορίνια και σου κάνουν στην ουσία ανάληψη από την κάρτα και κάνοντας την μετατροπή σε κλέβουν, αφού την βινιέτα των 12 ευρώ για 10 μέρες την πουλάνε 20! Δεν τσιμπήσαμε, προχωρήσαμε προς το επόμενο ΣΕΑ όπου υπολόγιζα να πουλάνε, αλλά είχα και την εναλλακτική να την αγοράσω online. 

Πράγματι την αγοράσαμε από το συγκεκριμένο με κάρτα στα 12 ευρώ, κάναμε και μια μικρή στάση για τα απαραίτητα και συνεχίσαμε το ταξίδι μας, κινούμενοι πλέον στον Μ5 μέχρι την Βουδαπέστη. Να πω πως η βινιέτα είναι ηλεκτρονική, δίνεις αριθμό αυτοκινήτου και εσύ έχεις την απόδειξη. Τα αυτοκίνητα ελέγχονται με κάμερες στη διαδρομή! Το τοπίο παρόμοιο με της Σερβίας, επίπεδο δηλαδή με χαμηλούς λόφους. 

Η κίνηση μέτρια και μετά από 2 περίπου ώρες φτάσαμε στο ύψος της Βουδαπέστης, μπαίνοντας πλέον στον Μ0 που είναι κάτι σαν περιφερειακός της πόλης, όπου κάναμε μια στάση για φαγητό στο KFC που υπήρχε εκεί και για πρώτη φορά στη ζωή μου θα δοκίμαζα αυτό το μοναδικό έδεσμα, αλλά δεν το είχε η μοίρα μου, αφού η συνεννόηση με την υπάλληλο ήταν μάλλον αδύνατη, αφού δεν μιλούσε τίποτα άλλο πέρα από τη γλώσσα της και άλλα παραγγείλαμε, άλλα μας έδωσε, τουλάχιστον έφαγαν τα παιδιά! Συνεχίσαμε στον Μ1 που θα μας πήγαινε μέχρι την Αυστρία. 

Η κίνηση πλέον μεγαλύτερη με πολλά φορτηγά, αλλά νορμάλ καταστάσεις και το τοπίο ίδιο. Σε ότι αφορά την οδηγική συμπεριφορά των ντόπιων τίποτα το ιδιαίτερο, μια χαρά οδηγούν, γρήγορα και δεξιά, αστυνόμευση υπάρχει αλλά όχι κάτι το έντονο, και οι δρόμοι τους σε άριστη κατάσταση, με πολύ καλή σήμανση! 

Με αυτά και αυτά, περίπου στις 5 περάσαμε στην Αυστρία, όπου αναγκαστική στάση στο πρώτο ΣΕΑ που βρήκαμε για αγορά βινιέτας. Εδώ πλέον σε ευρώ δεν έχει απάτες! Και η Αυστρία λοιπόν με βινιέτα και χωρίς διόδια, τουλάχιστον στη διαδρομή μας γιατί θυμάμαι πως έχει έξω από το Ινσμπρουγκ και ίσως και κάπου αλλού. Η τιμή της 10 ευρώ για 10 μέρες. 

Εδώ η βινιέτα είναι αυτοκόλλητη, κάτι σαν τα παλιά τέλη κυκλοφορίας που είχαμε πριν χρόνια, που την κολλάς στο παρμπρίζ και δεν μπορεί να ξεκολλήσει αν δεν γίνει κομματάκια! Εννοείτε πως δεν υπάρχει κάποιος έλεγχος στα σύνορα, απλά εκεί ο δρόμος στενεύει και ένας αυστριακός αστυνομικός θα έλεγα πως “κόβει φάτσες” και ανάλογα πράττει! Χαλαρά πλέον λοιπόν, αφού ο προορισμός μας είναι κοντά και δεν υπάρχει άγχος, η ώρα είναι αρκετά καλή!

Κινούμαστε πλέον στον Α4, ο οποίος θα μας πάει μέχρι την Βιέννη, αφού στην ουσία τη διασχίζει. Το τοπίο ίδιο, με χιλιάδες ανεμογεννήτριες δεξιά και αριστερά μέσα στα χωράφια και σε ότι αφορά τους δρόμους σε άριστη κατάσταση με άριστη σήμανση. Η αστυνόμευση πιο έντονη από της Ουγγαρίας και σε ότι αφορά την οδηγική συμπεριφορά… 

Μόνο να αναφέρω το γεγονός πως στην είσοδο της Βιέννης όπου είχε μποτιλιάρισμα όχι μόνο δεν υπήρχε στην ΛΕΑ ούτε παπάκι, αλλά οι οδηγοί στις δύο λωρίδες πήγαιναν όσο αριστερά και δεξιά μπορούσαν, δημιουργώντας ανάμεσά τους στην ουσία μια νέα ΛΕΑ! Πολιτισμός… Είχαμε αυτό το έντονο μποτιλιάρισμα το οποίο οφειλόταν στην μεγάλη κίνηση λόγω ώρας, αλλά στις 6 είμασταν πλέον στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει. 

Το κόστος της διαδρομής από το Βελιγράδι με διόδια και βινιέτες στα 30 ευρώ περίπου, στην ουσία τα μισά από τη διαδρομή Αθήνα-Εύζωνοι, αφού οι βινιέτες ήταν και για τις επόμενες μέρες και την επιστροφή! Τα συνολικά χιλιόμετρα της ημέρας περίπου στα 600, τα οποία τα κάναμε σε 8,5 ώρες μαζί με τις στάσεις και την καθυστέρηση στα διόδια. 

Η διαδρομή ευχάριστη και ξεκούραστη, με όχι πολλές εναλλαγές στο τοπίο και σχετικά εύκολη για τον κάθε οδηγό χωρίς παγίδες και εκπλήξεις! Φυσικά απόλυτος σεβασμός στα όρια ταχύτητας, τα οποία σε γενικές γραμμές τηρούν οι πάντες και επίσης σεβασμό στον τρόπο που οδηγούν οι ντόπιοι, αν και δεν έχουν τίποτα το περίεργο. Να υπενθυμίσω ξανά πως δεν πρέπει να κάνετε το λάθος να κινηθείτε χωρίς βινιέτες, έστω και αν θα κάνετε ένα απλό πέρασμα από τη χώρα.