Οδικώς Αθήνα - Βελιγράδι

Ξεκινήσαμε από το Μαρούσι στις 28/6 στις 7.30 το πρωί με στόχο να φτάσουμε στο Βελιγράδι μέρα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε και μια βόλτα στην πόλη. Φουλάραμε στην Κηφισίας και με τον δρόμο να μην έχει πολύ κίνηση κάναμε την πρώτη στάση μας στο ΣΕΑ Αλμυρού για τα απαραίτητα και φύγαμε για τα σύνορα! Χωρίς άλλη στάση φτάσαμε στους Ευζώνους περίπου στις 12 το μεσημέρι. Εκεί περιμέναμε να υπάρχει κάποιο ΑΤΜ να πάρουμε χρήματα, αλλά δυστυχώς το κοντινότερο ήταν στο Πολύκαστρο, οπότε φύγαμε με ότι είχαμε. Παράληψη να μην υπάρχει ΑΤΜ στα σύνορα της χώρας…

Ο δρόμος χωρίς εκπλήξεις, αν εξαιρέσουμε το κομμάτι μετά τα Μάλγαρα προς Ευζώνους που παίζει να είναι το μοναδικό στον Ευρωπαϊκό Ε75 που δεν είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος και το κόστος διοδίων περίπου στα 35 ευρώ. Βοηθά το epass για να μην έχουμε μεγάλες καθυστερήσεις στους πολλούς, 11 για την ακρίβεια, σταθμούς διοδίων! Η διαδικασία στα ελληνικά σύνορα απλή, έλεγχος ταυτοτήτων μετά από αναμονή στην ουρά για 15 λεπτά περίπου και στάση στο Duty Free, όπου αξίζει να το επισκεφθεί κάποιος μόνο αν είναι καπνιστής, κατά τα άλλα τιμές λιανικής σε σχεδόν όλα. 

Η ίδια ουρά και στα σύνορα της Β. Μακεδονίας στην Μπογκορόντιτσα, όπου και εκεί η διαδικασία η ίδια, έλεγχος ταυτοτήτων και πράσινης κάρτας, μια μικρή καθυστέρηση καθώς οι ταυτότητες σκανάρονται, ο αστυνομικός μιλούσε μια χαρά ελληνικά, μας χαιρέτισε, δεν έγινε κάποιος έλεγχος στο αυτοκίνητο και φύγαμε για το επόμενο ΣΕΑ για (φτηνή!) βενζίνη και λίγη ξεκούραση. Με ένα γέμισμα κάναμε άνετα αυτή τη διαδρομή. Αφήσαμε πίσω μας αυτά που είναι στα σύνορα και συνήθως έχουν αρκετό κόσμο και σταματήσαμε 20 χλμ μετά σε ένα Shell, όπου κάναμε και μια μικρή στάση αφού έχει καφέ κλπ, πληρώσαμε με κάρτα φυσικά και συνεχίσαμε. 

Ο αυτοκινητόδρομος Α1 που διασχίζει όλη τη χώρα από Νότο προς Βορρά είναι ίδιος με τους δικούς μας, άλλωστε ελληνικές εταιρείες τον έχουν κατασκευάσει, φυσικά κλειστός σε όλη τη διαδρομή του και αν εξαιρέσουμε ένα κομμάτι κοντά στις Σιδηρές Πύλες όπου έχει μια μικρή καθίζηση και ελαφρά σαμαράκια, είναι μια χαρά. Με τα διόδια ισχύει το ίδιο με την Ελλάδα, υπάρχουν 5 σταθμοί διοδίων στους οποίους πληρώνεις είτε με κάρτα, είτε με ευρώ. 

Το κόστος συνολικά περίπου στα 7 ευρώ και καλό να έχετε το ακριβές αντίτιμο γιατί σε δύο περιπτώσεις μας είπαν ότι δεν μπορούν να δώσουν ρέστα σε ευρώ. Βενζινάδικα και ΣΕΑ γενικά σε καλή κατάσταση, παντού πληρώνεις με κάρτα ή ευρώ και γενικά δεν θα έχετε θέμα να πάρετε καύσιμα ή να ξεκουραστείτε πίνοντας έναν καφέ η παίρνοντας κάποιο σνακ. Η ποιότητα των καυσίμων ίδια με την ελληνική, άλλωστε αν δεν κάνω λάθος από την Ελλάδα τα παίρνουν, δηλαδή όχι ότι καλύτερο σε σχέση με αυτή που υπάρχει σε άλλες χώρες. 

Η οδηγική συμπεριφορά των ντόπιων μια χαρά, οδηγούν κατά κανόνα προσεκτικά και δεξιά, φυσικά δεν λείπουν οι κάγκουρες, η παρουσία της τροχαίας δεν είναι έντονη, αλλά υπάρχουν έλεγχοι και η σήμανση πολύ καλή. Τo δε τοπίο δεν διαφέρει πολύ από το ελληνικό, με γραφικά χωριουδάκια κατά μήκος της διαδρομής και γενικά άνετο και ξεκούραστο ταξίδι.

Περίπου στις 2 τοπική ώρα φτάσαμε στα σύνορα με τη Σερβία. Tabanovce ονομάζετε ο συνοριακός σταθμός της Β. Μακεδονίας, Presevo αυτός της Σερβίας. Εκεί ο έλεγχος είναι στην πλευρά της Σερβίας και για τις δύο χώρες, στην ουσία περνάς στην ουδέτερη ζώνη χωρίς έλεγχο και σταματάς μια φορά, σε ελέγχει ο ένας και μετά ο άλλος. Καλό αυτό! Τυπικός και εδώ ο έλεγχος και στις δύο πλευρές, φυσικά ταυτότητες, πράσινη κάρτα και άδεια κυκλοφορίας. Ευτυχώς δεν υπήρχε μεγάλη ουρά και μπήκαμε Σερβία χωρίς μεγάλες καθυστερήσεις. Τα διόδια στη Σερβία είναι ηλεκτρονικά όπως στην Ιταλία, παίρνεις το εισιτήριο και πληρώνεις στην έξοδο. 

Όσο αφορά τους δρόμους ισχύει ότι και στην Β. Μακεδονία, πολύ καλή κατάσταση, αν και πέσαμε σε πολλά έργα με μονοδρόμιση, τα ΣΕΑ αρκετά καλά, αν και εδώ θα συναντήσετε πολλά φορτηγά και πολλούς Τούρκους, που δυστυχώς, αν και δεν έχουν άσχημη συμπεριφορά, κατεβαίνουν από 2-3 αυτοκίνητα όλοι μαζί, μιλάμε για 20 άτομα μερικές φορές και πάνε μπουλούκι στην τουαλέτα, στο μπαρ, παντού! 

Το τοπίο πιο βόρειο, αρχίζει να πρασινίζει αρκετά, συναντάς περισσότερα βουνά και διασχίζεις όμορφα μέρη, όπως το Predejane που ο δρόμος κινείτε παράλληλα με τον Νότιο Μοράβα σε μια πολύ όμορφη διαδρομή, περιοχή που είναι κατάλληλη και για διανυκτέρευση σε περίπτωση που δεν μπορεί κάποιος να φτάσει στο Βελιγράδι που απέχει από εκεί περίπου 3 ώρες. Μετά ο δρόμος συνεχίζει σε πεδιάδες και λόφους, μέχρι το Βελιγράδι, όπου υπάρχει και ο σταθμός διοδίων που θα πληρώσεις δίνοντας το εισιτήριο που πήρες στην είσοδο. Εμείς πληρώσαμε με κάρτα, δεν ξέρω αν δέχονται ευρώ. Το κόστος μέχρι το Βελιγράδι 12 ευρώ. 

Ο αυτοκινητόδρομος Α1 στον οποίο κινούμαστε από τα σύνορα σταματά στα διόδια και μετά μπαίνουμε στον Α3, ο οποίος περνά μέσα από το Βελιγράδι και είτε τον συνεχίζεις προς Ζάγκρεμπ, είτε βγαίνεις στην κατάλληλη έξοδο, ανάλογα με το που θα πας στην πόλη, είτε συναντάς ξανά τον Α1 προς Βουδαπέστη. 

Στο Βελιγράδι και συγκεκριμένα στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει σχεδόν στο κέντρο φτάσαμε στις 7 το απόγευμα τοπική. Σε γενικές γραμμές η οδήγηση είναι άνετη και σχετικά ξεκούραστη, οι ντόπιοι οδηγούν γενικά καλά, αν και οι κάγκουρες εδώ συναγωνίζονται τους δικούς μας, υπάρχει αστυνόμευση, όχι όμως έντονη και η σήμανση αρκετά καλή, αλλά με πλήρη απουσία λατινικών! Συνολικά διανύσαμε περίπου 1.100 χιλιόμετρα σε 12,5 ώρες με κόστος διοδίων περίπου 55 ευρώ.

Ένας όχι έμπειρος οδηγός δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να κάνει τη διαδρομή Αθήνα – Βελιγράδι και πιστεύω πως δεν θα υπάρξει κάποιο σημείο που θα τον προβληματίσει, ακόμη και αν βγαίνει πρώτη φορά από τη χώρα και το μοναδικό που πρέπει να προσέξει είναι αν μπορεί να αντέξει τόσες ώρες οδήγησης, γιατί όπως είδατε κάναμε μόνο τρεις στάσεις, δεν είχαμε μεγάλες καθυστερήσεις στα σύνορα άρα δεν χάσαμε πολύ χρόνο, όμως αν κάποιος χρειαστεί να κάνει περισσότερες και οδηγεί ποιο αργά, ίσως χρειαστεί επιπλέον 2-3 ώρες, οπότε καλό να το έχει υπόψιν του και να προγραμματίσει κατάλληλα την διανυκτέρευση.